ഭക്തകവയിത്രി അവ്വയാര്‍

തിരുക്കുറളിന്റെ കര്‍ത്താവായ തിരുവുള്ളവരുടെ സമകാലീനയായിരുന്നു അവ്വയാര്‍. സാധാരണ ജനങ്ങളും ഭരണാധികാരികളും ഒന്നുപോലെ വലിയ ജ്ഞാനിയായിരുന്ന അവ്വയാറില്‍ നിന്നും മാര്‍ഗ്ഗനിര്‍ദ്ദേശം തേടിയിരുന്നു. ബാല്യത്തിലെ അനാഥയായ അവ്വയെ എടുത്തുവളര്‍ത്തിയത്‌ ഒരു കവിയാണ്. പതിനാറ്‌ വയസ്സായപ്പോഴേക്കും ആ കുട്ടിയുടെ സൗന്ദര്യം എവിടെയും സംസാരവിഷയമായി. പല രാജാക്കന്മാരും രാജകുമാരന്മാരും അവളെ പാണിഗ്രഹണം ചെയ്യാന്‍ കൊതിച്ചു. എന്നാല്‍ ഈശ്വരാരാധനയിലും കലയിലുമായിരുന്നു അവ്വയുടെ ഹൃദയം ഉറച്ചിരുന്നത്. വിവാഹബന്ധത്തില്‍ കുടുങ്ങാതെ, ദരിദ്രരെയും, സാധുക്കളെയും സേവിക്കുവാന്‍ അവള്‍ ആഗ്രഹിച്ചു. എന്നാല്‍ രക്ഷകര്‍ത്താക്കള്‍ക്ക് രാജകീയകമിതാക്കളുടെ നിര്‍ബന്ധം ചെറുക്കുവാനാവാതെ അയല്‍നാട്ടിലെ രാജാവുമായി മകളുടെ വിവാഹം തീരുമാനിച്ചു.

അവ്വയാര്‍ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വിഘ്നേശ്വരനെ വിളിച്ചുകരഞ്ഞു. 'പ്രഭോ വിഘ്നേശ്വരാ.., ഇവരെല്ലാം എന്റെ ഈ ശരീരത്തോടുള്ള ആസക്തിയില്‍ കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്നു..! എന്നാല്‍ ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഈശ്വരിയായ ദേവിക്ക്‌ എന്നെതന്നെ സമര്‍പ്പിക്കുവാനാണ് ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് എന്റെ ശരീരത്തിന്റെ സൗന്ദര്യവും യൗവ്വനവും ഇല്ലാതാക്കി ഇവരില്‍നിന്നും മുക്തയാക്കിയാലും..' ഗണേശന്‍ അവ്വയാറിനെ ഒരു വൃദ്ധയാക്കിയെന്നും ശേഷം വിവാഹാഭ്യര്‍ത്ഥനയുമായി ആരും ശല്യപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ലെന്നും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.

വീടുപേക്ഷിച്ചിറങ്ങിയ അവ്വയാര്‍ നാടുനീളെ ചുറ്റിസഞ്ചരിച്ച് ജനങ്ങളുമായി സമ്പര്‍ക്കപ്പെടുകയും അവരെ സന്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്ക്‌ നയിക്കുകയും ചെയ്തു. ലളിതമായ ആഹാരം, വസ്ത്രരീതി മുതലായവ സ്വീകരിച്ച് ജനങ്ങളുടെ ദൈനംദിനജീവിതത്തിലെ സംഭവങ്ങള്‍ നിരീക്ഷിച്ച് അതെക്കെ സാരോപദേശം നടത്താനുള്ള അവസരങ്ങളായി ഉപയോഗിച്ചു.

ഭക്തിസാന്ദ്രമായ ഗാനങ്ങള്‍ വഴിയാണ് അവ്വയാര്‍ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഉപദേശങ്ങള്‍ നല്‍കിയിരുന്നത്. പാവങ്ങളുടെ ആഹാരത്തിന്റെ പങ്കുപറ്റി ജീവിച്ചിരുന്നതുകൊണ്ട് കഞ്ഞിക്കുവേണ്ടി പാടിയവളെന്നും പേരുണ്ടായി. കുട്ടികളെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന അവ്വയാറിന്റെ ആത്തിചൂടി, കൊന്റൈ വേന്തന്‍ എന്നീ കൃതികള്‍ ഇന്നും കുട്ടികള്‍ രസിച്ചു വായിക്കുന്നു. മുതുരൈ, നള്‍വഴി എന്നിവയും അവ്വയാറിന്റെ പ്രസിദ്ധങ്ങളായ പുസ്തകങ്ങളാണ്. തത്ത്വചിന്തകളും ജീവിതസത്യങ്ങളും ഉള്‍കൊള്ളുന്ന ഈ രചനകളെല്ലാംതന്നെ പിന്‍തലമുറക്ക് മുതല്‍കൂട്ടായി ഇന്നും നിലനില്‍ക്കുന്നു.

തമിഴിന്റെ മുത്തശ്ശിയായി ആരാധിക്കപ്പെടുന്ന അവ്വയാറിനു സ്മരണാഞ്ജലികള്‍